புலம்பெயர்ந்த தமிழரும்,பச்சோந்திகளும்..!

பச்சோந்தி! இந்த  உயிரினத்தை பற்றி அறியாதவர்கள் இருக்கமாட்டார்கள்.  தான் வாழும் சூழலுக்கேற்ப  தன் நிறத்தை மாற்றிக்கொள்ளும் ஒரு வித உயிரினத்தை இவ்வாறு அழைப்பார்கள்.   உயிர்வாழும் சூழலில் தன் பாதுகாப்பு கவசமாகவும்   "நிறம் மாறுவது" அதற்கு உதவுகிறது.

அதே போல, இந்த பெயர் கொண்டு சில மனிதர்களையும் விளிப்பார்கள். காரணம் சூழ்நிலைக்கும், தாம் சார்ந்த நபர்களுக்கும் ஏற்ப  தன் பேச்சு, செயல்களை மாற்றிக்கொள்ளும் மனிதர்களை பச்சோந்தி என்பார்கள். "நீ ஒரு பச்சோந்தி" என்று ஒருவனை ஏசும் போது அவனுக்கு கோபம் வரும். பச்சோந்தி என்று ஒருவனை விழிப்பது  சமூகத்தில் தாழ்வான வார்த்தையாகவே இருந்து வருகிறது.

ஆனாலும்,  சில தருணங்களில் எம் சூழ்நிலை நாம் பச்சோந்தி போல இருந்தாலே வாழ முடியுமாக உள்ளது.  உதாரணம் புலம்பெயர்ந்ததேசம்.

நாம் பிறந்து வளர்ந்த நாட்டை விட்டு மேலைத்தேய/பிற  நாடு ஒன்றுக்கு குடி பெயரும் போது, அங்கேயுள்ள சூழ்நிலைக்கேற்ப நம்மை மாற்றிக்கொள்வது கட்டாயமாகிறது. அதாவது பச்சோந்தி போல.

உண்ணும் உணவிலிருந்து உடுத்தும் உடை வரை பல பழக்கவழக்கங்களை மாற்றினாலே நம்மால் வாழ முடியும் என்ற நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறோம். ஆரம்பத்தில் இது  மிகவும் கடினமாக தான் இருக்கும் , ஆனால் போக போக அதுவே பழக்கத்துக்கு வந்துவிடும். அதன் பின் பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும் போல  நாம் மாறிவிடுகிறோம்  என்று சொல்வதை விட,  சூழல் நம்மை மாற்றிவிடுகிறது  என்பதுவே உண்மை.

உதாரணமாக  நாட்டில் கிராமபுரங்களில் வசிக்கும் போது சாதாரணமாக  செருப்பு போட்டே அறியோம், ஆனால் இங்கு வந்தும்    அதே பழக்கத்தை பின்பற்றினால் இங்குள்ளவர்கள் நம்மை ஒரு வித்தியாசமான "ஜந்தாக" பார்ப்பது ஒருபுறம் இருக்க, இங்குள்ள காலநிலையால் குளிர் பிடித்தே இறந்துவிடுவோம். இவ்வாறு தான் உடுத்தும் உடை,  உணவு என்று பல பழக்கங்களை மாற்றிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை.

புலம்பெயர்ந்து சென்றவர்கள்  மீண்டும் நாட்டுக்கு வரும் போது பல பழக்கவழக்கங்களில் மாறியிருப்பார்கள்.   அது  அவர்களின் இயைவாக்கம். ஆனால் சிலர் இதை நாகரிக மோகம் என்று விளிப்பார்கள். தவிர்க்க முடியாதது தான்!

அதாவது சூழ்நிலைக்கு ஏற்றவாறு எம்மை உடனடியாக மாற்றிக்கொள்வதென்பது  மிக கடினமானது தான்.  ஆரம்பத்தில் நாட்டில் இருந்து புலம்பெயர்ந்த பின் மேற்க்கத்தேய  சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப எம்மை மாற்றிக்கொள்ள எவ்வாறு கஸ்ரப்பட்டிருப்போமோ, அதே நிலை தான் மீண்டும் பல வருடங்கள் கழித்து  தன் சொந்த நாட்டுக்கு வரும் போதும். 

ஆனால் இந்த இயைவாக்கம் உணவு, உடை தவிர்ந்து கலை,  பண்பாடுகள் பக்கம் சாய்ந்து   செல்லும் போது நமது  சுயத்தை இழக்கும் நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறோம்.

எனக்கு தெரிந்து  இங்குள்ள  ஒரு குடும்பம்-  கணவன் மனைவி புலம்பெயர்ந்து வந்தவர்கள். அவர்களுக்கு இரண்டு பிள்ளைகள்.  பிள்ளைகள் இங்கே  பிறந்து இப்பொழுது  பாடசாலையில் படிக்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களின் பாடசாலையிலே மாணவர்களுக்கான முக்கிய பொறுப்புக்கள் வழங்கப்படும்  போது இவர்கள்  புறக்கணிக்கப்பட்டார்கள். காரணம் கிறிஸ்தவர்கள் அல்லாதவர்களுக்கு முக்கிய பொறுப்புக்கள்  வழங்கபடுவதில்லையாம். இவர்கள்  இந்துக்களாக  இருந்ததால் தொடர்ந்து  புறக்கணிக்கப்பட்டார்கள். இதனால்  தற்சமயம் அந்த  இருவரும் பெற்றோரின்   சம்மதத்துடன் கிறிஸ்தவர்களாக மதம் மாறிவிட்டார்கள்.

இதில் என்ன வேடிக்கை என்றால்,  வீட்டிலே தாயும் தகப்பனும் இந்துக்கள் பிள்ளைகள் கிறிஸ்தவர்கள். அதோடு அந்த இரு பிள்ளைகளுக்கும் தமிழ் என்பது வேப்பெண்ணை....

இவ்வாறு தான் புலம்பெயர் தமிழ் சமூகத்தின்  இயைவாக்கம் இவ்வாறு ஆரம்பித்து மொழி பண்பாடு, கலை .............. எதிர்காலத்தில் தம் அடையாளத்தை,  சுயத்தை அழித்திவிடுமோ...???

சில புலம்பெயர் பெற்றோர்கள் தமது பிள்ளைகளை தம் காலாச்சாரத்திலே வளர்க்க முனைவார்கள். ஆனால் இது ஒரு போதும் முடியாதது. ஒரு பந்தை நீருக்குள் அடியில் வைத்திருக்கும் நோக்கோடு எவ்வளவு நேரம் தான் கையால் அமிழ்த்தி வைத்திருப்பது. கையை விலக்கவும் பீறிட்டு மேலெழும்பி நீரின் சமநிலையில் தான் வந்து நிற்கும்.  அதே போல தான் புலம்பெயர் தேசத்தில் பிறக்கும் தமிழ் சந்ததியும், தாம் வாழும் சூழலுக்கு ஏற்பவே தம் வாழ்க்கையை பழக்கி கொள்வார்கள், அது தான் அவர்களின் எதிர்காலத்துக்கும் உகந்ததாகவும் இருக்கும். அதை விடுத்து  நம் காலாச்சாரத்தில் அவர்களை கட்டாயப்படுட்டுவது முட்டாள் தனமானது. மாறாக  நம் சில கலை, பண்பாடுகளை பின்பற்ற செய்வதில் தப்பேதும் இல்லை.

புலம்பெயர் தேசங்களிலே தமிழ் மொழி என்பது அநேகமாக முதலாவது தலைமுறையுடன் காணாமல் போகும் நிலையில் தான் உள்ளது. உதாரணத்துக்கு இங்கே பிறந்து, இங்குள்ள பாடசாலையில் கல்வி கற்ப்பவர்களில் எத்தனை பேருக்கு தமிழ் மொழி  எழுத, வாசிக்க தெரியும் என்பது கேள்விக்குறியே?  எனினும், இங்கே பிறந்து இங்குள்ள சூழ்நிலையில் வாழ்பவர்களுக்கு தமிழ் என்பது  என்றுமே இரண்டாம் மொழி தான். தமிழ் மொழி அவர்கள் பெற்றோரின் தாய் மொழி. பெற்றோருடன் தொடர்பாடலை மேற்கொள்வதை தவிர வேறு எந்த விதத்தில் அவர்கள் வாழ்க்கைக்கு  தமிழ் மொழி தேவைப்படப்போவதில்லை. காரணம் அவர்களின் எதிர்காலம் அவர்கள் பிறந்த அந்தந்த  நாட்டு  மொழிகளிலே தான் கடக்கப்போகிறது.

ஆக, என்ன தான்  இருந்தாலும்  புலம்பெயர்ந்த  தமிழ் சமூகம்  இன்னமும் நான்கு அல்லது  ஐந்து  தலைமுறையின் பின் தமது அடையாளங்களை முற்றாக இழந்துவிடுவார்கள்  என்பது  மட்டும் கசப்பான உண்மை.